Waar gaat de hype rondom Squid Game nou eigenlijk over?

Dit artikel bevat spoilers over de Netflix serie Squid Game. (Maar even serieus, als je Squid Game nu nog niet gezien hebt, ben je gewoon heel erg laat...)

In de eerste maand na de lancering sleepte de Koreaanse drama serie Squid Game 142 miljoen individuele kijkers binnen. De Netflix serie verbrak - of verpletterde - hiermee Bridgerton’s record met (maar) 82 miljoen kijkers in de eerste maand. In negentig landen is het de meest bekeken serie ooit. Ook op sociale media kan je niet om het succes van de serie heen: het is een wereldwijde hit. Maar wat is zo goed aan serie? En vanwaar de hype?

Grimmig - Bevat geen spoilers!

Koreaanse Seong Gi-hun is diep verwikkeld in grote schulden, woont bij zijn bejaarde moeder en raakt steeds meer vervreemd van zijn dochter. Hij krijgt de kans zijn leven om te draaien door mee te doen aan een spelshow. Seong en 455 anderen spelen allemaal voor een geldprijs van omgerekend 33 miljoen euro, maar er kan slechts één winnaar zijn. De spelletjes die ze moeten spelen? Annemaria Koekoek, touwtje trekken en andere kinderactiviteiten. De verliezers worden gedood.

Actueel? - Bevat milde spoilers!

De schrijver en regisseur van de serie Hwang Dong-hyuk schreef het concept van Squid Game al in 2009, echter toen nog in de vorm van een film, geen televisieserie. Na zelf slachtoffer te zijn geworden van de Koreaanse crisis in 2008 kwam hij op het idee van een survival game om mensen uit hun schulden te verlossen. Hwang zegt hierover:

“Ik wilde een fabel schrijven over de moderne kapitalistische samenleving, iets dat de extreme strijd weergeeft.” In Korea vindt momenteel een (persoonlijke) schu

ldencrisis plaats. Maar ook andere actuele economische problemen worden in de serie besproken. Zo leren wij dat hoofdpersonage Seong Gi-Hun deel was van de SsangYong staking in 2009 waardoor één van zijn collega’s/vrienden zijn leven verloor en Seong Gi-hun zijn baan kwijtraakte. Na de stakingen pleegden drieënveertig medewerkers en familieleden zelfmoord en rond de vijftig medewerkers werden opgepakt en veroordeeld tot celstraf. En één van de andere hoofdpersonages Oh Il-nam doet mee aan het spel omdat hij niet genoeg geld zou hebben voor een behandeling aan zijn hersentumor. Personage Abdul Ali is met zijn gezin vanuit Pakistan naar Zuid-Korea verhuisd, maar wilt door de slechte levensomstandigheden en competitieve economie weer terug naar Pakistan verhuizen. Het probleem is dat Abdul’s werkgever hem al maanden niet heeft betaald, dus hij geen geld heeft om terug te verhuizen.

De maker

Met Squid Game wilt Hwang dus laten zien waar de kapitalistische maatschappij (in Zuid-Korea) mensen toe kan drijven. 456 mensen zijn bereid om andere mensen te doden en hun eigen leven op het spel te zetten om maar uit die schulden te komen. 456 mensen is trouwens zacht gezegd, want het blijkt dat dit spel jaarlijks opnieuw gespeeld wordt met (naar aanname) 456 nieuwe kandidaten.

Maar hij schreef het originele script in 2009, en de serie is pas in productie gegaan in 2020. Dat komt doordat Hwang niet het gevoel had dat mensen zaten te wachten op een serie met zo’n absurd concept. Door de corona pandemie veranderde hij van gedachte, en hij had gelijk: Squid Game werd binnen 28 dagen de succesvolste televisieserie van Netflix.

Of er seizoen twee komt beantwoord Hwang de journalist van Variety maar vaag. IMDb geeft aan dat de serie afgerond is, en ook Hwang lijkt de serie in zijn hoofd afgerond te hebben:

“Ik heb geen plannen voor ‘Squid Game 2’. Ik word al moe als ik eraan denk.” 

Review

Squid Game is een maatschappijkritische serie over de staat van de economie in grote delen van de wereld. En 2021 voelt als het perfecte jaar om zo’n serie uit te brengen.

Ik bedoel: in een tijd waarin Elon Musk 46 miljard dollar per dag kan verdienen, een serie uitbrengen waarin in één iemand 455 andere deelnemers moet zien sterven of zelfs dood maken om 40 miljoen dollar (33 miljard euro) te winnen. Het klinkte eigenlijk een beetje als een grap.

Waar TikTok expert is in slechte series en films ophypen, is het bij Squid Game meer dan terecht. Mooie dialogen, diepe personages en een spannende verhaallijn helpen ons te herinneren aan het feit dat de Koreaanse filmindustrie up-and-coming is. Squid Game legt, met voorgangers als Minari en Parasite, een nieuwe fundering neer. Het Escher-esque decor met vrolijke kleuren staat prachtig in contrast met de duistere en bloederige gebeurtenissen die er op plaatsvinden. De uniformen van zowel de deelnemers als de bewakers, de kinderspelen, decor en muziek zorgen ervoor dat je als kijker constant een oncomfortabel gevoel hebt.

De aflevering waar de serie voor mij haar hoogtepunt bereikte was in aflevering 6. Met op IMDb een score van maar liefst 9,1(!!!) is dit dé aflevering waarin de makers van Squid Game de hype waar maakten. De ontwikkeling van de personages komt hier tot een hoogtepunt. Vriend komt recht tegenover vriend te staan en er mag er maar één door. Gesprekken over vertrouwen en vriendschap, misbruik maken van de ander en verraad weten de aandacht niet weg te halen van de spanning die er door de hele aflevering heen wordt gevoeld.

Na aflevering 6 neemt de spanning en de kwaliteit drastisch af. Het einde wordt steeds voorspelbaarder en ook de “plottwisten” zie je van ver aankomen. De spanning en daardoor ook de grip op onze aandacht, verdwijnt. Er zijn ineens verhaallijnen die volkomen onlogisch en onnodig zijn en personages komen ineens aan een abrupt einde, waar deze veel heviger beladen hadden kunnen zijn. Het voelt afgeraffeld en gehaast.

Geschreven door: Jules Aperghis